fot. archiwum autora

Duże miasta, a w szczególności stolice swoich państw zazwyczaj kojarzą nam się z kilku, jak nie kilkunastotysięcznymi maratonami i biegami im towarzyszącymi. Jak to wygląda u naszych południowych sąsiadów?

Ilość startujących w Bratysławie nie powala na łopatki.

Statystyki prezentują się następująco:

- maraton – 1000
- półmaraton - 3000
- 10 km - 1300
- minimaraton – 1400

Zaledwie 1000 startujących na królewskim dystansie w stolicy kraju prezentuje się dość mizernie.

Co stoi za takim stanem rzeczy? Zapewne dwie kwestie: inne imprezy biegowe w ten sam weekend oraz niska pula nagród. Podczas maratonu w Bratysławie biegacze startowali także m.in.: w Paryżu, Rzymie, Manchesterze, Hannoverze, Berlinie czy chociażby naszym rodzimym Dębnie.

Zanim przejdę do samego biegu, chciałbym jeszcze poświęcić chwilę samemu miastu. Głównymi punktami turystycznymi są: Zamek nad brzegiem Dunaju, kościół Św. Marcina i niebieski kościół Św. Elżbiety, wieża widokowa UFO i starówka. W Bratysławie będziecie mieli także możliwość zasmakowania w lokalnej kuchni. Popularnymi potrawami są smażony ser oraz knedle z gulaszem.

fot. archiwum autora


Na Bratislava Marathon wybrałem się wraz z moim kolegą Pawłem i wspólnie postawiliśmy na bieg na 10 km, który odbył się w sobotę o 16:00. Sama godzina wydaje się dosyć niefortunna, bo ani to poranek, do którego się przyzwyczailiśmy, ani wieczór, kiedy także odbywają się niektóre biegi w Polsce.

Pakiety startowe odebraliśmy w piątek. Ich zawartość była wprost proporcjonalna do opłaty wpisowej, która wynosiła 12 euro, co wydaje się dość rozsądną kwotą. W środku oprócz numeru startowego otrzymaliśmy broszurę informacyjną o imprezie, ciasteczko daktylowe, próbkę maści i cukierki pudrowe, a także kupon na pasta party i darmową komunikację na weekend. Expo tak naprawdę nie istniało. Jedno stanowisko firmy adidas, drugie zaś sponsora wody. Nic szczególnego.

fot. archiwum autora


Patrząc na wyniki biegu z poprzednich lat przygotowaliśmy się do walki o wysokie lokaty, dlatego ustawiliśmy się blisko linii startowej. Najszybszy pacemaker biegł na 40 minut i to właśnie z nim zamierzałem zacząć swój bieg. Tak jednak było jedynie przez pierwszy kilometr, bo w planach miałem biec w okolicach tempa 3:55/3:57, a nie 4:00. Choć jak się okazało... on też. Z faktu, iż trasa prowadziła po wielu podbiegach na mosty, a dodatkowo była kręta, łatwo mi było zerkać przez ramię i wyszukiwać pacera i Pawła, których nie udawało mi się zostawić na więcej niż 10 sekund. Oni nadrabiali na podbiegach, ja na zbiegach. I tak do 8 kilometra, gdzie mnie złapali. Dramat? Nie. Pobiegliśmy wspólnie do 9. km, gdzie mieliśmy ponad 30 sekund zapasu do złamania 40 minut. Uff, czyli to oni grzali, a nie ja słabłem.

Ostatni kilometr postanowiliśmy wspólnie z Pawłem zaatakować. Zaczął się on podbiegiem na most. Kiedy już myślałem, że nie wytrzymam tempa mój towarzysz ruszył na zbiegu. Prawdziwy team spirit – gdy jeden napędza drugiego. Zbieg prowadził na długą prostą, na którą wpadliśmy razem. To na niej postanowiliśmy rozegrać finisz, w którym wyskoczyłem zza pleców. Metę osiągnęliśmy na odpowiednio 12. i 13. miejscu z czasami netto 39:15 i 39:17. Dla mnie 3 sekundy do życiówki, dla niego życiówka poprawiona o ponad pół minuty.

Jeśli chodzi o samą trasę to raczej nie zachwycała. Czterokrotne przebieganie przez mosty dało się mocno we znaki. Dodatkowo wiało na nich dość mocno. Dużym minusem było zabezpieczenie trasy, które stało na fatalnym poziomie. Bieg wśród pieszych i rowerzystów jest naprawdę słabym pomysłem.

Podsumowując, komu polecam wyjazd na ten bieg? Na pewno tym, którzy pragną wyrwać się gdzieś na weekend i przy okazji biegu, także pozwiedzać. Życie nocne, jak i jedzenie również należy zaliczyć do zalet owej podróży. Jeśli zaczynacie sezon i chcecie sprawdzić swoją formę to także będzie dobry wybór.

Kacper Mrowiec